داستان كوتاه:لاله وباد
ژانر:تخيلي؛ فلسفي
نويسنده:r/parisa @r/parisa
????گوينده: @nazanin042
سرپرست: فاطمه حكيمي????
كاري از تيم گويندگان نودهشتيا????
خلاصه: گاهي خودخواهي حتي در چهره ي يك عشق همه چيز را از ما مي گيرد و دوست داشتن مي شود عين دوست نداشتن …..
*****
صداي زوزه ي باد به گوشم مي رسيد وتنم را مي لرزاند. به ياد آن روز افتادم؛ به ياد آن روزي كه بدترين كار عمرم را انجام دادم…
پيشنهاد ما
به ياد چشمان زيبايش افتادم؛ چشماني كه امروز صبح به من لبخند زد و با لبخندش مرا درخود خرد كرد! مني كه بخاطر خودم مي خواستم او را رها كنم. مني كه مي خواستم مادر بودن را فراموش كنم؛ منه خودخواه، دوباره آن روز را مرور كردم..
عين يك فيلم از جلوي چشمانم گذشت: با سرعت مي دويدم، شب بود و جايي را نمي ديدم، پيش رويم جنگل سرد و تاريك قرار داشت. جنگلي كه درختانش همچون غولان وحشتناك، دردل اين ظلمات به من مي نگريستند! حتي ماه هم پشت ابرها پنهان بود. او هم شرم داشت به من ياري برساند. چشمانم گريان بود ولي چاره اي نداشتم؛ من يك بچه ي معلول نمي خواستم! به حد كافي بدبخت بودم.
اورا نمي خواستم! به پشت سرم نگاه كردم، جايش گرم ونرم بود. مطمئن بودم صاحب آن كلبه، از او نگه داري خواهد كرد. پايم به سنگي گير كرد و روي زمين افتادم. همه چيز مقابل چشمانم تيره وتار شد. صداهاي مبهمي دور سرم مي پيچيد.
درميان اين صداها، صداي مادرم را بازشناختم كه مي گفت:
-برگرد، برگرد، او به تو نياز دارد!
-نمي توانم! من نمي توانم از او مراقبت كنم.
صدايم درميان زوزه ي باد گم شد و گويي آن را نشنيد.
-تو داري اشتباه باد را تكرار مي كني!
-باد؟!
-آري؛ باد! تو خودخواهي، مانند باد! مي خواهم برايت داستاني تعريف كنم؛ مي خواهم لحظه اي درنگ كني و به آن گوش فرادهي.
مجبور شدم به حرف هايش گوش دهم. با اينكه عجله داشتم، نمي توانستم در تاريكي به راهم ادامه دهم. مادرم با صداي واضح و مهربانش شروع به روايت كرد:
-سالها پيش در چمنزاري، درميان گلها لاله اي روييد. او بسيار زيبا بود و جمالش، هوش از سر همگان مي برد! قرمزي گلبرگهايش، جريان خون در رگها را تداعي مي كرد؛ اين لاله علاوه بر آن كه زيبا بود، محبتش را به همگان نثار مي كرد.
- یکشنبه ۲۷ تیر ۰۰ | ۱۹:۰۹
- ۱۱ بازديد
- ۰ نظر
